نماز خواندن و احساس عمیق قلبی

داشتن احساس عمیق قلبی هنگام نماز خواندن 

هنگام نماز خواندن میتوان با ایمان و احساس عمیق قلبی در پیشگاه خداوند عبادت و خضوع نمود. بنابراین دقت هنگام نماز مهم هست.اینکه انسان در نمازهایش اعم از واجب و مستحب حضور قلب داشته باشد، نیاز به تمرین دارد و به تدریج انسان پیروز می‌شود که با دقت نماز بخواند.

 

بنابراین اشکالی ندارد که گاهی انسان حواسش پرت شود و باید هر وقت حواسمان پرت شد، دوباره با دقت به آداب و معانی نماز، سعی کنیم که حضور قلب خود را به دست آوریم. همین تمرینها و دقت به اهمیت نماز به تدریج باعث میشود نمازمان با حضور قلب و مورد قبول خداوند قرار گیرد. مواظب باشید شیطان شما را از رحمت خداوند نا امید نکند.

 

باید به فضل پروردگار امید داشته باشیم و بدانیم که خداوند باید با فضل و کرمش اعمال ناچیز ما را بپذیرد و ما با اینکه تلاش میکنیم اعمالمان را آن طور که خدا میخواهد انجام دهیم، ولی امیدمان به کرم خداوند باشد

 

براى حضور قلب در نماز، باید از راه‏ هاى زیر بهره گیری کنید:
بخش زیاد ي لذت و حضور قلب ما در نماز وابسته به عمل و حالات درونی ما در طول روز هست تقوا و ترک گناه و یاد و ذکر خدا و نیات مفید و خیر ما تاثیر مستقیم مثبت دارد و نقطه ي مقابل آن تاثیر منفی دارد.بعضی عوامل دیگر عبارتند از :

 

1 -دقت در انجام مقدمات نماز، مثل وضوى با معنویت و انجام مستحباتى چون اذان، اقامه و… .
شخصى از پیامبر صلى ‏الله‏ علیه‏ وآله درخواست کرد که راهى به او بنمایاند تا حضور قلب بیشترى در نماز پیدا کند و حضرت وی را به شاداب گرفتن وضو فرمان داد. بنابراین، وضوى شاداب و با آداب کامل، براى حضور قلب انسان در نماز مؤثر هست.

 

2- انتخاب مکان مناسب براى نماز و دورى از جاهاى شلوغ و پر سر و صدا و پرهیز از هر چیزى که موجب انحراف دقت از خداوند شود.

 

3- انتخاب وقت مناسب و در صورت امکان، خواندن نماز در اول وقت.

 

4- نماز خواندن در مسجد و با جماعت «به ویژه در جماعاتى که بعد معنوى بیشترى دارند»‌

 

5- خواندن نماز با طمأنینه و دقت در مفاهیم و معانى آن.

 

6- نگاه به مهر، در حال قیام، نگاه به پایین پا، در رکوع و نگاه به دامن خود در هنگام تشهد.

 

7- تخلیه دل از حب جهان و امور دنیوى و آن را مالامال از عشق خدا ساختن؛ زیرا ذهن انسان همواره متوجه چیزى هست که به آن عشق مى‏ورزد؛ همانند عاشقى که آنى از فکر معشوق خود بیرون نمى‏رود. اینکه ما در نمازهایمان همواره به فکر مسائل دیگر هستیم، به دلیل تعلق شدید نفس به جهان و حب آن هست؛ اما آن که عاشق حق شد، در هر حال و در هر کارى، به یاد خدا خواهد بود؛ به طورى که گویى همه ي وقت در نماز هست.

 

8- دقت به اینکه مبدأ و منتهاى انسان، خداوند هست و آنچه در این بین هست، براى امتحان آدمى و ابزارى در جهت رشد و کمال اوست.

 

9- ضبط قوه خیال؛ پرنده لجام گسیخته خیال، چکاوکى هست که هر آن بر شاخسارى مى‏نشیند. از این‏ رو، همه ي وقت افکار انسان به این طرف و آن طرف متوجه هست و قرار و آرام ندارد؛ اما اگر آدمى با دقت و هوشیارى در نظارت آن بکوشد، پس از چند صباحى، رام و مطیع شده، به هر سو که اراده کند، متوجه مى‏گردد.

 

بنابراین، انسان باید در نماز، از اول با قاطعیت بنا را بر این بگذارد که تمام دقت خود را به سوى پروردگار معطوف دارد و هر گاه پرنده خیال از چنگ او گریخت، بى‏درنگ آن را به همان جهت برگرداند. اگر چندین مرتبه و در ایام متوالى، چنین کند، کم‏کم ذهنش عادت خواهد کرد.

 

10- دقت به عظمت و هیبت پروردگار و نیاز خود.